Onvoorstelbaar

Dit voorjaar was het weer zover. Arend Jan en ik verlangden naar iets anders, iets nieuws, iets opwindends. Fantaserend over de zomervakantie kwam Frankrijk in beeld. Een vriendin heeft daar een huis dat we mochten gebruiken. Niet naast de deur en een land en taal waar we niet vertrouwd mee zijn. Mooi zo, het avontuur lag voor het grijpen…

Reizen in het buitenland, twee blinden en een geleidehond. “Moedig”, zeggen sommigen… “Past helemaal bij jullie” beweren anderen….

Met de Thalys naar Parijs. Arend Jan als treinenliefhebber was helemaal in zijn element. Bij het instappen ontfermde hij zich over onze zware koffer. Ik volgde hem met mijn geleidehond. Eenmaal geïnstalleerd genoten we van een kop koffie. Door twee vrouwen voor ons gehaald in de restauratiewagen. We kregen vaak spontaan hulp aangeboden. Vakantie maakt mensen toegankelijker, minder afstandelijk.

“Hoe hard zouden we nu rijden? ”Op sommige baanvakken is de snelheid werkelijk driehonderd km per uur. Onvoorstelbaar. Wat hadden we graag even een blik naar buiten willen werpen. In Parijs moesten we overstappen. “Doe dat maar niet met de metro” hadden we geadviseerd gekregen. Een behulpzame conducteur bracht ons naar het taxiplein. Indrukwekkend, de rit door de stad. De raampjes open. We hoorden de stroom auto’s, vele rijen dik. Geen gedrang, geen getuter. Onvoorstelbaar ordentelijk…. Tjonge, wat hadden we ook nu een intens verlangen even naar buiten te kunnen spieken… Ben je eindelijk in Parijs, had het zowaar ook een rit door elke willekeurige andere grote stad kunnen zijn.

Dan ruim een uur wachten op onze aansluitende trein. Alle bagage onder handbereik. Ikzelf ben zelfs meer dan een uur zwanger geweest van een rugzakje met ons geld en waardepapieren. Zoveel talen, talloze omroepberichten… Ik voelde me in die hal klein, niet bang, wonderlijk een met al het ongeziene en daarmee onbekende om me heen.

In de volgende trein leek het zo mogelijk nog drukker. Hier was geen sprake van gereserveerde plaatsen. Ik genoot van het geroezemoes om me heen. In een Nederlandse trein zou al dit gekakel me beslist hebben gestoord. Nu verstond ik weinig tot niets, wat alles veel minder opdringerig maakte.

Eenmaal in een dorpje nabij Clamecy werden we door onze vriendin efficiënt wegwijs gemaakt. Het moet gezegd worden: een lotgenoot weet wat belangrijk is. Tastbare herkenningstekens, geuren en akoestische informatie… zou een ziende ons dat zoduidelijk in kaart hebben kunnen brengen?

Ons vakantiehuis bleek in 1780 gebouwd. Natuurstenen muren van een meter dik hielden warmte buiten. Boffen, want de temperatuur liep soms op tot 35 graden Celsius. Maar ook geluiden werden geabsorbeerd. Fantastisch wat een stilte!

Frankrijk, specifiek dit dorpje, houden we erin. De reis, de zon, de stilte, de wandelingen, het lekkere eten, de conversatie met de Fransen uit het dorp, het spel van mijn hond met die van onze Nederlandse vriendin. Tja, het was leven, puur en intens… zo had ik het me niet durven voorstellen.

Uit: De Stem van Grave september 2012