Help mee!
Column Wim Pierik

Yoga - een zoektocht

In het vorige nummer vertelde Monique Meulen op deze plaats over haar yogalessen. Dat herinnerde me aan mijn eigen zoektocht. Begin 2015 had ik een goed voornemen: kennismaken met yoga. Ik bezoek vrij trouw de sportschool en kreeg het gevoel dat ik weliswaar sterker, maar ook stijver werd. Ik hoopte daar met yoga iets aan te doen. In een paar maanden tijd kwam ik in contact met verschillende yoga-trainsters. 

De eerste stelde voor dat ik bij haar in de studio een privéles zou volgen. Goed idee… Maar na zo’n twintig minuten was onze gezamenlijke conclusie: dit wordt geen succes! Het bleek om een soort poweryoga te gaan. Heel veel met balans en snelle acties: in één adem opstaan vanuit ligsteun, bijvoorbeeld. Dat zag ik niet zitten.

Een andere trainster ging groepslessen verzorgen op mijn vertrouwde sportschool - ideaal! Ze legde uit dat haar yogalessen op muziek gingen en dat het de bedoeling was gelijktijdig de bewegingen uit te voeren. Dat leek haar voor mij erg moeilijk. Ik liet het even rusten. Maar het liet me niet los. Met een goedziende oud-collega kwam ik op het idee dat hij met me mee zou gaan, zodat hij mij aanwijzingen kon geven. Schoorvoetend stemde de trainster erin toe dat mijn oud-collega eerst eens bij haar kwam kijken en meedoen. Hij stelde daarna voor dat de trainster mij enkele privélessen zou geven. Daar bleek ze toe bereid – zelfs gratis! Ik gaf haar een aardigheidje en we gingen aan de slag. Na een stuk of vier lessen kon ik meedoen aan de groepslessen. Ik vond het leuk, soms voelde ik me heel goed na een les. Ik had het idee dat ik er iets soepeler van werd. Maar het gaf me minder voldoening dan de krachttraining op de fitnesstoestellen. En die training kreeg ik er niet bij ingepland. Van deze yogatrainster leerde ik allerlei ingewikkelde oefeningen. Gelijktijdig verschillende bewegingen maken met handen/armen, romp en benen/voeten. Maar ze gaf mij wisselende signalen. De ene keer zei ze: “Het blijft voor jou toch wel moeilijk om het tempo van de groep te volgen en precies de bewegingen mee te maken.” De andere keer: “Och, het gaat om je eigen beweging en het maakt ook niet zo veel uit of je de groep bijhoudt of niet. Er zijn ook wel ouderen die minder oefeningen doen.” En toen… kon ik een paar weken de groepslessen niet volgen. De groep kreeg intussen allerlei nieuwe oefeningen. Dat was voor mij het moment om af te haken. Weer investeren om die ingewikkelde bewegingen te leren? Ik zag het niet zitten. Veel later zei een fysiotherapeute van Visio tegen me: “Het kan wel een jaar of zo duren, voordat jij zulke ingewikkelde bewegingen helemaal automatisch kunt uitvoeren, laat staan dat je ervan kunt genieten…”

En nu? Soms rol ik nog een matje uit in de huiskamer en voer enkele van de geleerde ingewikkelde oefeningen uit. Ook leerde ik wat minder complexe oefeningen uit het Basisboek Yoga (in gesproken vorm). Maar of mijn zoektocht hiermee eindigt…?

Uit: De Stem van Grave, december 2017

December 2017

Deze website is drempelvrij