'Da's brand!'

Boem. 

Wat is dat? Boem!! “Da’s brand!’’, zegt Hermine heel zeker. Zo schrokken we wakker in de vroege ochtend van zondag 17 februari. 

Ik grijp meteen de telefoon om 112 te bellen en Hermine loopt naar het raam. Een autobrand vlak voor onze flat!

Snel wat aangetrokken, de buurvrouw gewaarschuwd. Hermine duwt me wat waardevolle en handige spullen in de hand, zoals ons mobieltje. Ik steek ze in mijn zakken. Dan op weg naar beneden, om voor de zekerheid het gebouw te verlaten. Ai, wat een hitte! Ik voel het door de deur heen, terwijl ik er nog enkele passen van af sta. Daar kunnen we echt niet naar buiten. Samen met onze bovenbuurvrouw keren we terug naar ons appartement. De buurvrouw wakkert bij ons de vrees aan dat de autobrand zal overslaan op ons flatgebouw. Hermine en ik blijven vrij rustig. Is het nu een voordeel dat ik de vlammen niet zie?

Dan bedenk ik dat er aan de zijkant niets aan de hand is. Ik ontruim de ene vensterbank, Hermine begint aan de andere. We openen de ramen. Zo komen we in contact met mensen uit de buurt die op straat staan. Ze roepen iets over een ladder en over neerleggen van matrassen. Dan kunnen we in elk geval via het raam naar buiten. Op dat moment arriveert – eindelijk - de brandweer. Een brandweerman roept naar ons en vraagt of er binnen ook brand is. Dit is niet zo en hij stelt ons gerust. 

Zo komen we met de schrik vrij, na een benauwd halfuurtje. Als fervent thriller-lezer heb ik al vaak gelezen over de angst bij brand. Maar ik had me nooit gerealiseerd dat het zo snel zó heet wordt. Onze buitendeur is helemaal geblakerd en de ruit is gebarsten. Ik had wel vaker nagedacht over vluchten bij brand, maar niet dat dit via de ramen zou moeten. Heel plezierig dat we toen in contact kwamen met buren die met ons mee dachten. Zo kun je van een kleine ramp ook nog wat leren.