Maart 2021

Op een middag liepen mijn man Berry en ik naar Het Spoor, een soort wijkcentrum in mijn woonplaats. Ik ga daar wekelijks sporten in een zaaltje, samen met anderen die blind of slechtziend zijn. 

Die dag echter waren we veel te vroeg. We gingen zolang bij de bar aan een tafeltje zitten waar ook anderen zaten. Het bleek personeel te zijn dat pauze hield. Op een gegeven moment hoorde ik een van hen aan Berry vragen: “Hoe weet ze hoe laat het is?”

Ik moest even denken... ‘hoe weet ze hoe laat het is??’ Ik zit voor je hoor! Dus zei ik tegen haar dat ze dat ook best aan mij mag vragen. En voegde eraan toe dat ik Kim heet en dat dat handig is om te weten voor als ze mij aan wil spreken. Oh ja, ik legde haar ook nog even uit hoe een braillehorloge werkt! Misschien was het ijs nu gebroken en zou ze mij in het vervolg rechtstreeks benaderen.

Een week of wat later liepen we in de stad tot Berry en iemand anders elkaar hartelijk begroetten. Ik had op dat moment geen idee wie dat was. In het stadscentrum kun je iedereen tegen het lijf lopen en is het soms lastig een stem te herkennen. Ik vermoed dat ik een beetje bedenkelijk of afwachtend keek want een vrouwenstem zei plots: “Ze weet zeker niet wie ik ben?”

Oh jee gaan we weer. Ik geloof niet dat ik goed ben in het onderdrukken van wat ik voel, mijn gezicht spreekt vaak boekdelen. Het zal nu op onweer hebben gestaan denk ik! Ik zei dat, met de nadruk op ZE, dat inderdaad niet weet. De vrouw mompelde nog gedag en wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken.

Ik had dus nog steeds geen idee wie dat was en Berry vertelde dat het dezelfde vrouw was als in Het Spoor, die toen met dat braillehorloge! Ooohh die!

Ja, misschien moet ik met sommige mensen meer geduld hebben of moet ik duidelijkere voorlichting geven of, en dat kan ook, accepteren dat niet iedereen even goed om weet te gaan met iemand die blind is.

Mijn probleem is dat ik het moeilijk vind met hén om te gaan omdat zij me zo duidelijk laten voelen dat ik blind ben, afwijk van wat voor hen normaal is. Maar mag en kun je wel verwachten dat iedereen op een natuurlijke en vanzelfsprekende manier omgaat met mensen met een handicap?